بیقرار

به یاد روی تو امشب دلم بهانه گرفت
                                                  بهانه باز پی گریه شبانه گرفت
دوباره اتش عشقت به جان شرر افکند
                                                   بیا بیا که  دگر تاب انتظار نماند
گلی که بود مرا مایه  نشاط و امید
                                                   خزان حادثه و گردش زمانه گرفت
از ان زمان که برفتی و ترک من کردی
                                                  غمت به  سینه سوزانم اشیانه گرفت
گمان مدار که باور کنم جدایی را
                                                 که رنگ و بوی حضورت فضای خانه گرفت
متاع عشق تو: سودا نمی کنم هرگز 
                                                 که مرغ دل به هوای تو اب و دانه گرفت
بگو چگونه تحمل کنم ای غم را؟
                                                 گه تار زلف تو دندانه های شانه گرفت

نیاز من شود  افزون: تو هر چه ناز کنی
                                                    امید وصل: افق های بیکرانه گرفت

 چه جرمی ئاشتم من که به امر قضا
                                                   فلک سراسر عمرم به تازیانه گرفت