.:: قصه ی من و پرنده ::.
یه پرنده تــــک و تــــنها یــــه قفس با در بستـــــه
مــیخونـــــه آروم ِ آروم حــالا بــا صدای خستــــه
توی عمق ِ غم و غصه تــــوی اوج ِ نـــا امــــیدی
وقتی کــه پاییز میبخشه بــــرگ زرد ِ نـــا امـــیدی
میخونه قـصه ی مــا رو قصــــه ی نــــبودن ِ تــــو
شعرایی رو کــــه نوشتم همــــه از نــــبودن ِ تــــو
فرق مــن با اون پرنـــده دو تا بــــاله کـــه نــــدارم
اون میخواد بپره و مـــن پــــای رفـــتـــنــم نــــدارم
خوش بودم که جلدی اما فــــــــکر صیادُ نــــــکردم
کــــاشکی مثل اون پرنده تو رو زندونیت مــــیکردم
گـُـل ِ گـلدون بودی و من خاک پات بودم تو گـــلدون
زدی گـلدونُ شــکـــستی پُـشت ِ پا زدی به گـــلدون
فِـــکر ِ باغ بودی ولی تو دسـت ِ باغبونُ نــــدیـــــدی
بیرون گـــــود بودی و تو وسط گــــــود ُ نــــدیـــــدی
تو خودت خواستی بری و خــــــاطراتمون حروم شه
نـــــــمیخوام بیشتر بخونه تا که این شعرم تموم شه
