مسافر

مسافره خستۀ من ..... بار سفر و بسته بود

تو خلوته پایینه باغ ..... به انتظار نشسته بود

میخواست که از اینجا بره ..... اما نمیدونست کجا

دلش پر از گلایه بود ..... اما نمیدونست چرا

دفتره خاطرتش و ..... رو تقچه جا گذشت و رفت

عکسای یادگریش و ..... برای ما گذاشت و رفت

دل که به جاده میسپرد ..... کسی اونو صدا نکرد

نگاهه عاشقونه ای ..... برای اون دعا نکرد

حالا دیگه تو قربتش ..... ستاره سر نمیزنه

تو لحظه های بی کسیش ..... پرنده پر نمیزنه

با کوله بار خواستگی ..... تو جاده های خاطره

مسافره خستۀ من ..... یه عمره که مسافره

 

زندگی را دوست دارم اگر تو با من باشی و تو را می پرستم اگر دوستم داشته باشی ای نیلوفر زندگیم.

 

 

 دل به تو دادم

  دلبرم دل به تو دادم که مرا شاد کنی
                                                             
                                                        دل وامانده من را ز غم ازاد کنی

  دلم از عالم فانی به خدا امده تنگ

                                                      چه شود از دل بشکسته دمی یاد کنی

  من از ان چشم سیاهت که ربود عقل مرا

                                                        کینه در دل نبرم گر همه بیداد کنی

دلبرا حال من از عشق تو گردید خراب

                                                        تا  کرم کی کنی و ملک خود اباد کنی

 

  
                                                                                      

                   بیقرار

به یاد روی تو امشب دلم بهانه گرفت
                                                  بهانه باز پی گریه شبانه گرفت
دوباره اتش عشقت به جان شرر افکند
                                                   بیا بیا که  دگر تاب انتظار نماند
گلی که بود مرا مایه  نشاط و امید
                                                   خزان حادثه و گردش زمانه گرفت
از ان زمان که برفتی و ترک من کردی
                                                  غمت به  سینه سوزانم اشیانه گرفت
گمان مدار که باور کنم جدایی را
                                                 که رنگ و بوی حضورت فضای خانه گرفت
متاع عشق تو: سودا نمی کنم هرگز 
                                                 که مرغ دل به هوای تو اب و دانه گرفت
بگو چگونه تحمل کنم ای غم را؟
                                                 گه تار زلف تو دندانه های شانه گرفت

نیاز من شود  افزون: تو هر چه ناز کنی
                                                    امید وصل: افق های بیکرانه گرفت

 چه جرمی ئاشتم من که به امر قضا
                                                   فلک سراسر عمرم به تازیانه گرفت